Tuesday, August 30, 2011

අජාසත්ත

                                                   
                                                   මල් පිපෙනවා වාගේ පුතු        හිනැහෙනවා
                                                   ඒ කටහඬින් ලෝකය විකසිත        වෙනවා
                                                   දෑතේ වෙලී තුරුලේ සුරතල්           වෙනවා
                                                   උරයේ හිස තියන් සුවසේ           
නිදියනවා
                                                   

                                                   පිය සෙනෙහසේ සුවඳට හද       පෑරෙනවා
                                                   පෑරෙන හදේ ශෝකය කඳුලැල්     වෙනවා
                                                   රෑ දාවල් දෙකේ පියතුම            සිහිවෙනවා
                                                   කල පව් කමට හදවත උණුවී             දනවා



4 comments:

පන්සල් හංදිය said...

ලස්සනට ගලපලා ලියලා තියනවා ....
ඇත්තටම කරපු පව් ගැන වැලපෙන හැටි ලස්සනට කවියට අරන් තියනවා .......

Rasika Kariyawasam said...

ඇගයුම සවියක්
බොහෝම ස්තුතියි !!

prabu said...

niyamaii

Rasika Kariyawasam said...

thanx :)

Post a Comment

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...