 |
| image-from |
දුමාරේ
අඳුරුයි දැන් බෝම
මේ ජීවිතේ
අවාරේ
හුරු වෙච්ච පුරුදූ
නිස්කාරනේ
රිදුම් දේ
සුසුම් බර වැඩි වී
පිරි මා ළයේ
පෙනෙන්නේ
කඳුළු බිඳු දෑසේ
අම්මේ නුඹේ
පිපෙන්නේ
කවදාද ආයේ
මල් මාවතේ
දවන්නේ
නෑමයි ආවොතින්
යළි වසන්තේ
අවනත සොබාව | Nature's Treat
1 day ago
6 comments:
හ්ම්ම්...වසන්තේ එන්නේ එක පාරයිලු..
අවසාන පද කොටස හරි ම ප්‍රබල යි... අගෙයි!
ඔය ලියන රටාව කියන විශේෂ නමක් තියෙනවද?
නිර්මාණය ලස්සනයි ඈ..
නියමයි....
අපූරු කවි පෙළක්...
@ සයුරි
ඒ එක අවුරුද්දකට ලු :)
@ හසිතා
අධිශ්ඨානශීලි බලාපොරොත්තුවක තරම වෙන්න ඇති.බොහොම ස්තුතියි!
@ ධමිමික ස‍‍දරුවන්
එහෙම නම් නොදනිමි. මුල් දෙපදය මිමිණුනා ඉතුරුවා ඒ අනුසාරයෙන් නිර්මාණය කළා.
@ ඉන්ද්‍රජිත්
තුති බොහොම !
@ අළුත් මල්ලි
බොහොම ස්තුතියි !
Post a Comment